św. Tarsycjusz
Tarsycjusz (zm. ok. 250 lub 257) – męczennik rzymski z czasów prześladowań za cesarza Decjusza Trajana, pochowany w katakumbach św. Kaliksta, święty Kościoła katolickiego.
Wszystko, co o nim wiemy, pochodzi z pamiętnika papieża Damazego, który przewodził chrześcijańskiej gminie w Rzymie, najpóźniej 100 lat po męczeńskiej śmierci Tarsycjusza. Święty wolał umrzeć z rąk pogańskiej rozzłoszczonej gawiedzi, niż oddać im niesiony przez siebie pod płaszczem Najświętszy Sakrament.
Legenda o św. Tarsycjuszu została znacznie rozbudowana przez kardynała Nicholasa Wisemana, który opisał go w swej wierszowanej noweli Fabiola, opublikowanej w 1854. W 1939 wybudowano w Rzymie świątynie ku czci świętego (arch. Rossi). Jego wspomnienie obchodzono początkowo u jego grobu w dniu, w którym zginął. Najstarsze księgi liturgiczne z VII czy VIII wieku nie zawierają wzmianek o św. Tarsycjuszu. W 1675 relikwie świętego przeniesiono do Neapolu do Bazyliki św. Dominika, gdzie ufundowano nawet specjalną kaplicę.
W wielu krajach katolickich, również w Polsce, Tarsycjusz uważany jest za patrona liturgicznej służby ołtarza – ministrantów. Patronuje również Pierwszej Komunii Świętej.