Bł.Narcyz Putz

Narcyz Putz (ur. 1877 w Sierakowie, zm. 1942 w Dachau) – polski duchowny katolicki, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego, proboszcz parafii pw. św. Wojciecha w Poznaniu (1925-1939).

Urodził się 28 listopada 1877 w Sierakowie, w Wielkopolsce. Studiował w seminariach duchownych w Poznaniu i w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie przyjął 15 grudnia 1901 w Gnieźnie.

Był także prezesem Związku Kapłanów „Unitas” na miasto Poznań oraz pełnomocnikiem kurii poznańskiej dla przeciwdziałania masonerii i pokrewnych organizacji. Miał opinię dobrego kaznodziei i spowiednika. Bardzo aktywnie uczestniczył w pracach nad tworzeniem i rozwojem katolickich czasopism religijnych w Poznaniu. W końcu lat 20. i w latach 30. był redaktorem wielu poznańskich pism parafialnych o treści wychowawczo-pastoralnej.

Po najeździe Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 r. znalazł się w Warszawie. Tam 4 października został aresztowany przez Gestapo i uwięziony na Pawiaku. Zwolniony po dwóch tygodniach, powrócił do Poznania, lecz już 9 listopada 1939 r. został ponownie aresztowany i osadzony w Forcie VII, gdzie przeszedł prawdziwą mękę. Mimo różnego rodzaju szykan i tortur, zachowywał cierpliwość i wspierał współwięźniów.

24 kwietnia 1940 został przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau. Należał do pierwszego transportu więźniów polskich do Dachau. 6 czerwca tego roku osadzono go w obozie w Gusen, lecz 8 grudnia 1940 powrócił w Dachau.

W Gusen pracował w kamieniołomach i przy budowie obozu. Chory na serce, bez jednej nerki, przetrwał skrajnie trudne warunki egzystencji obozowej. Po kryjomu organizował modlitwy i nabożeństwa oraz podnosił współwięźniów na duchu. Zmarł na rewirze w Dachau 5 grudnia 1942 na zapalenie płuc.

13 czerwca 1999 został beatyfikowany w Warszawie przez papieża Jana Pawła II w grupie 108 błogosławionych męczenników, ofiar II wojny światowej. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci i w grupie 108 męczenników.