św. Dominik Savio
Dominik Savio (ur. 2 kwietnia 1842 r. w Riva di Chieri w okolicy Turynu, zm. 9 marca 1857 r. w Mondonio)
Dominik Savio został ochrzczony w dniu narodzin. Dominik uczęszczał do szkółki prowadzonej przez miejscowego proboszcza, a potem do szkoły w Castelnuovo d`Asti. Już w wieku 5 lat służył do Mszy Świętej. Znaczna odległość do kościoła oraz trudne warunki pogodowe nie przeszkadzały mu w posłudze oraz modlitwie.
W wieku 12 lat został przyjęty przez św. Jana Bosko do oratorium na Valdocco. W 1856 wraz z kilkoma przyjaciółmi założył Towarzystwo Niepokalanej, grupę chłopców zaangażowanych w młodzieńczy apostolat dobrego przykładu. Dominik był znany w Oratorium jako osoba gorliwie praktykująca i nie zaniedbująca okazji do modlitwy. Otrzymał dar kontemplacji i inne nadprzyrodzone dary.
Późną jesienią 1856 roku, Dominik Savio zaczął chorować. Jan Bosko wezwał lekarza, który stwierdził bardzo zaawansowaną chorobę płuc. Męczył się jeszcze kilka miesięcy. 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami Świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: "Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!", po czym zmarł.
W 1933 papież Pius XI nazwał go "małym świętym" i "gigantem ducha".
W 1950 papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a w 1954 został kanonizowany.
Jego wspomnienie obchodzone jest 5 maja.
Jest patronem dzieci i młodzieży, ministrantów oraz małżeństw starających się o potomstwo.